Yıkım ve Çığlık

ARZU KÖK

Büyüyorum derken,

Bir hevesle çıkıyorum dünyanın terasına.

Demlenen günbatımı,

Elimdeyse giderek tükenen çayım.

Sıyırıp atıyorum kendimi,

Toplum denen uçurumdan…

Ama

Yine de izleri var bedenimde çocuk çığlıklarının

Ne yapsam olmuyor…

Uğultu olup kalıyor kalabalık

Ayırt edilemiyor ağlayan ve ağlatan

Gökyüzü kızıllığı kana çalıyor,

Alınan her nefeste.

Yüreğimde onulmaz bir bulantı,

Zor iniyorum basamakları…

Kürekleri olmayan bir sandalda,

Suskunluğa sürükleniyorum…

Gördüğüm ilk seste ise

Bırakıyorum kendimi boz renkli kelimelere

Varamasam da kıyıya

Yankılanan bir çığlığım olsun istiyorum,

Bu büyük yıkımda